Biżuteria fenicka

W starożytności Fenicjanie zamieszkiwali teren wybrzeża Morza Śródziemnego od gór Libanu po góry Karmel. Obecnie jest to teren Libanu i części Syrii. Początki Fenicjii przypadają na III tys. p.n.e. i od tego momentu kraina ta była głównym ośrodkiem transportu bowiem fenickie miasta leżały na na skrzyżowaniach szlaków morskich i lądowych. W XIIw. p.n.e. Fenicja zaczęła tracić na znaczeniu w momencie gdy zaatakowały ją ludy morza i zdobywały miasta portowe. W XIw.p.n.e. i przez kolejne trzy stulecia Fenicja odbudowała swoją potęgę ale od VIII w.p.n.e. kolejno dostawała się pod panowanie innych cywilizacji.

Fenicjanie jako cywilizacja zajmująca sie transportem i handlem w basenie Morza Śródziemnego miała kontakty z cywilizacjami zamieszkującymi wybrzeże. To pozwoliło im zdobywać wzory dla swojej sztuki w tym sztuki biżuteryjnej. W ich wyrobach widać duże wpływy sztuki egipskiej, etruskiej i egejskiej. Handel z państwami azjatyckimi również dawał im możliwość poznania wzorów np. z Mezopotamii. Fenicjanie byli wyjątkowo skoncentrowani na handlu dlatego opracowali bardzo dobrze rzemiosła pozwalające na produkcję „eksportową”. Masowa produkcja spowodowała, że wyroby fenickie nie wyróżniają się oryginalnym wzornictwem a jedynie są powieleniem dobrze sprzedających się wzorów obcych. Warto jednak wspomnieć o rzemiośle biżuteryjnym Fenicjan dlatego, że często wyroby egipskie czy egejskie w rzeczywistości pochodziły z warsztatów fenickich.

Fenicjanie wyspecjalizowali się w produkcji biżuterii techniką filigranową i granulowaną.

Filigran to technika polegająca na skręcaniu drobnych drucików, lutowaniu ich i rozklepywaniu. W efekcie uzyskuje się ażurowe wzory o charakterystycznych ząbkowanych krawędziach. Fenicjanie ażur łączyli z kamieniami lub z inną techniką zwaną granulowaniem. Granulowanie polegało na przyklejaniu do płaskiej powierzchni maleńkich, złotych kuleczek(granulatu) tworząc wymyślne, dwuwymiarowe wzory.