Aby przedstawić historię biżuterii islamskiej należy wcześniej przytoczyć fakty z historii samego Islamu. Jest to konieczne bowiem ekspansja arabska między VII a IX w. n.e. była bardzo rozległa i niemożliwością byłoby opisanie biżuterii całego terenu bez przedstawienia lokalnych wpływów wzornictwa.
Celem Mahometa, proroka Muzułmanów było połączenie wszystkich ludów arabskich. Za życia Mahometa 570-632 n.e. tereny islamskie ograniczały się do Medyny i Półwyspu Arabskiego jednak po jego śmierci ekspansywność arabska doprowadziła do zajęcia bardzo dużego obszaru. W VII i VIII w. zajęli Bliski Wschód wraz z wybrzeżem Północnej Afryki i Środkową Azję aż po granicę Indii. W VIII w. doszło również do zajęcia Półwyspu Iberyjskiego a w IX w. przejściowego podbicia Sycylii, Sardynii i Półwyspu Apenińskiego.
Jak można się domyślać stylistyka biżuterii na tak rozległym terenie może być bardzo zróżnicowana dlatego postanowiłam podzielić ją na grupy pod względem terytorialnym i na początek zaprezentuję historię biżuterii z obszaru Bliskiego Wschodu.
W pierwszych wiekach Islamu na Bliskim Wschodzie rzemieślnicy arabscy kontynuowali warsztaty rzymskie i bizantyjskie dlatego nie można traktować biżuterii z tego okresu jako typowo arabskiej. Nie można jej również przedstawić jako przykładu z tamtej epoki bowiem nie przetrwała do naszych czasów.
Wyroby z metali szlachetnych były często przetapiane a kamienne przerabiane na inne formy. To co się zachowało zazwyczaj jest przypadkowego pochodzenia bez kontekstu miejsca znalezienia. Od X w. zaczęło się rozwijać pismo arabskie używane również jako element dekoracyjny i to jest moment, od którego można mówić o specyfice wyrobów islamskich.
Arabowie upodobali sobie złoto jako materiał do wyrobu biżuterii i wytwarzali ją jednocześnie w technice filigranu i granulatu. Główny ośrodek produkcji tego typu ozdób znajdował się w Kairze. W tym samym miejscu mieścił się warsztat wyrobów emaliowanych komórkowo (cloissone) jest to technika zdobnicza polegająca na wypełnianiu różnokolorową emalią "komórek". Emalia to szklista powłoka składająca się z mieszaniny sproszkowanych minerałów typu piasek, kreda czy glina oraz topników z dodatkiem pigmentów a komórki to przestrzeżenie ze ściankami powstałe przez przylutowanie pionowo do podłoża metalowych listewek. Technikę tę Arabowie zaczerpnęli z warsztatów bizantyjskich i do przedstawień wprowadzili arabskie inskrypcje. Inną techniką stosowaną w Islamie było niello czyli prostsza wersja emalii polegająca na grawerowaniu np. srebrnej powierzchni a następnie wypełnianiu jej czarną masą z ołowiu i miedzi. Wszystkie te techniki stosowane były w kolczykach, wisiorach i pierścieniach jak również w ozdobach pasków, które stanowiły ważny element arabskiego stroju. Przykłady biżuterii islamskiej były prawie jednakowe na całym terenie Bliskiego Wschodu. Większość z nich pochodziła z pojedynczych warsztatów, z których rozprowadzano ją na cały teren bliskowschodni ewentualnie istniały schematy wzorów powielane w drobniejszych warsztatach.