Historia biżuterii egipskiej

Pierwsze egzemplarze biżuterii egipskiej pochodzą z 3100r. p.n.e. W tym momencie rozpoczął się okres panowania pierwszej dynastii z Thynis po zjednoczeniu dwóch państw egipskich – Górnego i Dolnego Egiptu przez Narmera.

W delcie Nilu głównym kruszcem wykorzystywanym w produkcji biżuterii było złoto. Wynikało to ze sprzyjających warunków jego wydobycia czyli z płytko leżących złóż w piasku rzecznym.

Początkowo złote wyroby miały proste formy, wykuwane na zimno co wynikało z braku metod obróbki. Wytapianie i bardziej precyzyjna obróbka rozwinęły się dopiero w IV w. p.n.e. kiedy to opracowano sposoby na uzyskanie wysokich temperatur w piecach dochodzących do 1400 °C. Egipcjanie z czasem  na tyle rozwinęli techniki złotnicze, że mogli przekazywać tę wiedzę całemu światu starożytnemu. Gdy złoto stało się miernikiem wartości i środkiem płatniczym jego obróbka była ściśle nadzorowana a rzemieślników obowiązywały konkretne przepisy. Spowodowało to, że nie wszyscy mogli pracować ze złotem. W późniejszym okresie nauczono się jednak wytapiać miedź z malachitu a także srebro, cynę, ołów i żelazo.

Do wyrobu biżuterii wykorzystywano również szlachetne kamienie: karnelian, jasper, lapis lazuli, malachit i turkus oraz barwione szkło, które miało imitować wspomniane kamienie. Używano także techniki inkrustacji (błędnie kiedyś twierdzono, że jest to technika emalii komórkowej).

Inkrustacja polega na wykładaniu powierzchni odpowiednio wyciętymi płytkami z różnych materiałów np. kamieni szlachetnych, tworząc konkretne wzory.

Biżuterię nosiły zarówno kobiety jak i mężczyźni gdyż miała ona nie tylko charakter ozdobny ale i symboliczny. W dużym stopniu była to symbolika religijna, wiązała się z honorem, władzą i potęgą religijną faraona. Chroniła Egipcjan zarówno za życia jak i po śmierci dlatego wiele archeologicznych eksponatów ozdobnych zostało odnalezionych w grobowcach.