Najstarsza odnaleziona biżuteria pochodzi sprzed przeszło 22 tysięcy lat. Pierwsze wzory wykonywane były z drewna, muszli i kamyków, jak również skór czy kości zwierzęcych. Dopiero po 3500 r. p.n.e. biżuterię zaczęto tworzyć z brązu, miedzi, srebra i złota. Przez wieki rozwijały się techniki obróbki tych materiałów poprzez polerowanie czy rzeźbienie w celu osiągnięcia nowych, piękniejszych kształtów. Przełomem był rok 2000 p.n.e., kiedy to Egipcjanie zaczęli wytwarzać bogato zdobione bransolety, grzebienie, broszki, naszyjniki czy kolczyki, przyczyniając się do popularyzacji biżuterii.

Dzisiaj świat biżuterii jest niebywale różnorodny. Modna i ceniona jest zarówno dyskretna, skromna biżuteria ze srebra, jak i bogato zdobione, kunsztowne formy ze złota czy platyny z najszlachetniejszymi kamieniami. Biżuteria XXI wieku stanowi idealne dopełnienie każdego stroju i stanowi najwspanialszą ozdobę. Tak jak i przed wiekami, jest oznaką statusu materialnego oraz, przede wszystkim, wyznacznikiem indywidualnego stylu.

Historia biżuterii

Najstarsza – znana i szeroko definiowana biżuteria – została znaleziona około 22 tys. lat temu. Początkowo kamyki, muszle, kości i zęby zwierzęce były używane w formie amuletów i prawo do ich noszenia mieli wyłącznie mężczyźni. Natomiast najstarsza biżuteria ze złota i srebra liczy ok. 6 tysięcy lat. Biżuteria miała nie tylko funkcję użytkową i estetyczną. Była także elementem kultu religijnego, magii, oznaką władzy oraz godności, świadczyła o statusie społecznym i bogactwie.

Egipt

Biżuteria starożytnego Egiptu pełniła funkcję magiczną i religijną. W starożytnym Egipcie najpowszechniejszą biżuterią były amulety mające przynosić szczęście i chronić przed złem. Talizmany te towarzyszyły właścicielom zarówno za życia, jak i po śmierci. Dla mniej zamożnych, osoby o niskim statusie społecznym oraz niezamożne nosiły biżuterię z fajansu czy szkła. Bogaci nosili biżuterię ze złota i kamieni szlachetnych takich jak ametyst, turkus. Najpowszechniejsze wtedy ozdoby to bransolety noszone na rękach i nogach oraz naszyjniki, obroże i pierścionki, które noszono na rękach i nogach, a także szerokie naszyjniki wykonywane ze złota i kamieni. Najpowszechniejszą ozdobą były amulety.

Grecja

W Grecji najwspanialsza biżuteria powstała ok. V–IV wieku p.n.e. W starożytnej Grecji najpowszechniejsze materiały służące do wyrobu biżuterii to również złoto i srebro ale także złocony brąz. Wzorami przewodnimi były kwiaty, liście i zwierzęta. Bransolety i bransoletki miały najczęściej formy węży lub obręczy zakończonych głowami lwów lub innych zwierząt. Podobny wygląd miały kolczyki. W późniejszym okresie biżuterię wzbogacono kamieniami szlachetnymi.

Rzym

W ozdobach rzymskich po raz pierwszy pojawiły się diamenty i kolorowe kamienie szlachetne. Biżuteria w starożytnym Rzymie była wykonywana zdecydowanie częściej z kamieni szlachetnych, zwłaszcza szmaragdów. Zarówno kobiety, jak i mężczyźni nosili pierścienie. Pierścienie bardzo powszechne w starożytnym Rzymie, były najczęściej wykonane z żelaza. Prawo noszenia złotego pierścienia – oznaki sprawowanego urzędu – mieli wyłącznie państwowi dygnitarze i senatorzy oraz wysocy urzędnicy państwowi. W najlepszych czasach imperium, pierścienie noszono nawet na wszystkich 10 palcach u rąk. W czasach republiki rzymskiej większość obywateli mogła nosić jedynie pierścienie z żelaza. Nie tylko bransolety, ale także naszyjniki i kolczyki oraz różnego rodzaju zawieszki. W układaniu misternych fryzur pomagały spinki ze złota, srebra lub kości słoniowej, były bogato dekorowane kamieniami szlachetnymi zakończone perłą lub złotą kulką.

Średniowiecze

Średniowiecze to dla biżuterii okres dalszego rozwoju formy ale również czas nawiązań do tradycji antycznych. Z tamtych czasów pozostało przekonanie o magicznej i uzdrawiającej mocy kamieni szlachetnych.

W XVI i XVII wieku nastąpił rozwój złotnictwa. W tym okresie wprowadzono wzorniki, tj. książki zawierające ilustracje z najmodniejszymi wzorami biżuterii, dzięki którym w całej Europie wytwarzano biżuterię o podobnej stylistyce. Pod koniec XVII wieku olbrzymią popularność i uznanie zyskał diament. Następnie w latach trzydziestych XIX wieku pojawiła się biżuteria pamiątkowa o znaczeniu sentymentalnym. Dużą popularnością cieszyły się medaliony oraz pierścienie z dedykacją, będące symbolami przyjaźni i miłości. Na początku XX wieku popularna stała się platyna. Jest cenniejsza niż złoto, a jej srebrzysty kolor zachwyca wytwornością i elegancją.

Wraz z upowszechnianiem się chrześcijaństwa krzyż jako jeden z najważniejszych symboli nowej religii zaczął odgrywać coraz większą rolę również jako biżuteria. Dostojnicy kościelni używali pierścieni z kamieniami, wśród których szafir w kolorze niebieskim odgrywał najważniejszą rolę wskazując na skupienie się na rzeczach “niebieskich” czyli “nieba”.

W średniowieczu złoto zyskało miano najszlachetniejszego metalu. Było ono nierozerwalnie związane z godnością królewską i insygniami władzy. Złoto nadal miało wiodącą rolę, a złote korony królów i książąt symbolizowały mądrość i dostojeństwo,  mądrość i światłość monarchy. W tym czasie ogromną wagę przywiązywano też do magii kamieni szlachetnych. Wierzono w ich nadnaturalną moc. Wszelkiego rodzaju bogato zdobione wisiory i naszyjniki z metali szlachetnych stały się nierozerwalną częścią ubioru kobiet.