Kameryzowanie -Tradycyjne techniki jubilerskie

Kameryzowanie - czyli pokrywanie przedmiotów przez wysadzanie ich powierzchni kamieniami szlachetnymi i ozdobnymi oraz materiałami pochodzenia organicznego.
Najczęściej stosowaną oprawą była oprawa kasetowa (lub kasztowa), polegająca na przylutowaniu do podłoża obrączki z blaszki (tzw. cargi). Carga powinna być dokładnie dopasowana do wielkości i kształtu kamienia. Po włożeniu kamienia do środka, górną krawędź cargi zagina się tak, aby unieruchomić kamień. Czasem na kamień zakładano dodatkową obrączkę z drutu, a cargę zaginano na drucie. Zasadniczo rozróżnia się dwa rodzaje opraw w cargi: "a jour" (ażurową) i "en cassette" (kasetową). Ten pierwszy sposób polega na przytrzymaniu kamienia w oprawie tylko na obwodzie. Kamienie mniej wartościowe i o szlifie płaskim oprawiano w kasty (cargi), których wnętrze często pokrywano złotą lub srebrną folią (dodatkowo odbijającą światło), lub nawet kolorowym lakierem, tzw. tintą. Używanie tinty dozwolone było tylko przy oprawianiu diamentów, stosowanie jej do innych kamieni uważane było za oszustwo.
Oprawa pełna, zwana także cygańską, polegała na wycięciu dla kamienia odpowiedniego gniazda w blasze lub przewierceniu otworu z uskokiem, tak by górna średnica otworu była większa niż dol­na. W otworach najczęściej osadzano kamienie przezroczyste (umożliwiało to dostęp światła od spodu), w gniazdach zaś umieszczano płaskodenne kaboszony. Następnie zbierano szczypcami metal dookoła kamienia, tworząc w ten sposób niewielki wałek, a dla wzmocnienia oprawy wystrugiwano dookoła niej wiórki (tzw. korny) długości ok. 1,5 mm, które ustawiano pionowo przy obrzeżu oprawy, a następnie oklepywano w formę niewielkich gałek, zachodzących częściowo na kamień. Oprawa, w której wiórki wycina­no prostopadle do kamienia, nazywana była "w gwiazdkę", przy półkolistym ustawieniu - "w tulipan". Tą metodą można oprawiać kamienie ułożone bardzo gęsto obok siebie. Oprawa  rzymska polegała na wywierceniu odpowiedniego, dopasowanego do wielkości kamienia otworu w metalu, a następnie wycięciu wokół niego rowka. Materiał znajdujący się pomiędzy rowkiem a otworem oprawy zakuwano w kierunku osadzonego w otworze ka­mienia. Milgryf to oprawa, która składa się z odpowiednio ukształtowanego paska blachy (od wewnątrz wycięty próg do oparcia kamienia i spiłowane fazy w dolnej części od zewnątrz). Górne krawędzie oprawy zakuwano w kierunku kamienia. Oprawa ta i jej warianty były szczególnie popularne w okresie renesansu. Koronka to oprawa, w której pasek kształtuje się podobnie jak w wypadku poprzedniej oprawy, przy czym na dolnej i górnej krawędzi wycina się ażury umoż­liwiające dopływ światła. Kamień przytrzymują zakute w kilka miejscach zęby koronki.